به گزارش خبرنگار مهر، ساعات اولیه صبح ۳۱ تیرماه سال ۶۷ بود؛ چند روزی بیشتر از انعقاد قطعنامه ۵۹۸ و آتشبس بین ایران و عراق نگذشته بود که عهدشکنی رژیم بعث و پرواز جنگندههای عراقی بر فراز آسمان کرمانشاه روز سیاهی را برای ساکنان یک روستای مرزی رقم زد.
«زرده» همان روستای مقاومی است که هیروشیمای کوچک کرمانشاه میخوانندش؛ مردمان این روستا هنوز هم پرواز بمبافکنهای مسلح بعثی بر فراز آسمان روستا را به یاد دارند؛ به یاد دارند که چگونه در کمتر از یک ساعت این جنگندهها هرچه بمب شیمیایی داشتند بر سرشان خالی کردند.
آن روزها تصوری از سلاح شیمیایی در بین مردم عادی وجود نداشت؛ استنشاق گازهای سمی اما در آن روز باعث شهادت ۲۷۵ نفر از جمعیت یک هزار و ۷۰۰ نفری روستا شد و حدود ۴۷۷ نفر نیز مصدوم و به درجه جانبازی نائل آمدند.
نفسهای بند آمده و خسخس سینهشان نشان از دردی دارد که برای سندهای زنده این جنایت از آن روزها به یادگار مانده است؛ هنوز هم سالانه تعدادی از افراد این روستا نیز به دلیل سرطان ریه جان خود را از دست میدهند.
داغشان هم هنوز تازه است و هر ساله بیمارانی بعد از تحمل سالها درد و رنج بیماری فوت میکنند و آلام این جنایت بزرگ ضدبشری هنوز هم التیام نیافته است؛ هیروشیمای کوچک غرب ایران اما هنوز در گیر و دار مشکلات فراوانی است که مهمترین آن نبود یک مرکز درمانی در این روستاست که بیماران را رنج میدهد.
چرا زرده درمانگاه ندارد؟
جهانبخش حیدری فرماندار دالاهو در این خصوص در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: تاسیس درمانگاه یا استقرار مراکز درمانی تابع ضوابط و مقررات وزارت بهداشت و درمان است، زرده یک روستا از توابع دهستان بانزرده است که یک مرکز بهداشتی درمانی در مرکز این دهستان فعال است و کارهای درمانی و خدماتی را انجام میدهد.
وی با بیان اینکه یک دستگاه آمبولانس در اختیار روستا قرار گرفته است، افزود: اینکه مستقلا برای این روستا یک مرکز بهداشتی درمانی ایجاد کنیم به لحاظ وجود این مقررات و ضوابط امکانپذیر نیست.
فرماندار دالاهو تصریح کرد: بنیاد شهید و امور ایثارگران به عنوان متولی امور خانوادههای شهدا و ایثارگر در راستای خدمترسانی به این خانوادهها برنامههایی دارد و یکی از آنها هم میتواند همین مرکز درمانی و بهداشتی باشد.
نظر شما