به گزارش خبرگزاری مهر، بهزاد قربانی، دانشیار پژوهشگاه ابنسینا با اشاره به روندهای اخیر طلاق در ایران، گفت: تحقیقات ما نشان میدهد که وجود فرزند به ویژه در سالهای ابتدایی زندگی مشترک یک عامل مهم در تقویت انسجام زوجین است.
وی افزود: برخلاف برخی تصورها، فرزندآوری نه تنها بار روانی اضافه نمیکند، بلکه در بسیاری از موارد باعث تقویت پیوند عاطفی و افزایش احساس مسئولیت مشترک میشود.
قربانی با عنوان این مطلب که ناباروری یکی از عوامل مهم و کمتر دیده شده اختلافات زناشویی است، گفت: در سالهای اخیر شاهد افزایش مراجعات زوجینی هستیم که فشار روانی ناشی از ناباروری، رابطه آنها را فرسوده کرده است. احساس ناکامی، سرزنش پنهان، ناامیدی و اضطراب اجتماعی، از جمله مواردی است که چرخه ارتباطی زوجین را مختل و آنها را به سمت جدایی سوق میدهد.
وی افزود: ناباروری تنها یک مسئله پزشکی نیست، یک بحران روانی اجتماعی است. زوجینی که دورههای طولانی درمان را تجربه میکنند، معمولاً با خستگی عاطفی و کاهش صمیمیت روبهرو میشوند. این وضعیت، اگر حمایت روانی وجود نداشته باشد، میتواند منجر به طلاق عاطفی و سپس جدایی رسمی شود.
این روانپزشک گفت: در بین زوجهایی که فرزند دارند، احساس مشارکت واقعی و هدف مشترک بیشتر دیده میشود. خانوادهها در مسیرهای مختلف زندگی در کنار هم قرار میگیرند و این همپیوستگی، تابآوری رابطه را بالا میبرد. اما نبود فرزند چه به صورت خواسته و چه ناخواسته احتمال شکلگیری اختلافات را افزایش میدهد، به خصوص در فرهنگهایی که فرزندآوری بخشی از هویت خانواده است.
قربانی سه محور اصلی را برای کاهش طلاقهای ناشی از ناباروری ضروری دانست و در ادامه به این محورها، اشاره کرد و افزود: محور نخست، تشخیص و مداخله زودهنگام است. زوجها نباید سالها منتظر بمانند. ارزیابی باروری باید در همان پایان سال اول تلاش برای بارداری انجام شود.
وی به مشاوره تخصصی سلامت روان، به عنوان محور دوم اشاره کرد و گفت: در هر مرکز درمان ناباروری باید روانشناس متخصص حضور داشته باشد. مدیریت اضطراب، کاهش احساس گناه و تقویت گفتگوی زوجین، نتایج درمان را به طور قابل توجهی بهبود میدهد.
قربانی ادامه داد: افزایش دسترسی به خدمات درمان ناباروری، محور سوم برای کاهش طلاقهای ناشی از ناباروری است. به منظور کاهش اضطراب این زوجها پیشنهاد میشود هزینهها کاهش و حمایت بیمهای افزایش یابد. وقتی درمان برای یک زوج قابل پرداخت نباشد، فشار روانی چند برابر میشود و این فشار در نهایت به رابطه زناشویی آسیب میزند.
به گفته عضو هیئت علمی پژوهشگاه ابنسینا، فرزندآوری یک محرک مثبت برای پایداری خانواده است، اما این به معنای تحمیل بارداری نیست. آنچه اهمیت دارد، حمایت از سلامت روان و سلامت باروری زوجین است تا بتوانند بدون فشار روانی، بدون سرزنش و با دسترسی مناسب به خدمات درمانی، مسیر زندگی مشترکشان را در کنار یکدیگر طی نمایند.
نظر شما